Ongemakkelijk!
Traditiegetrouw kijken wij elke morgen tijdens het ontbijt naar het Jeugdjournaal.
Terwijl wij met een halfslaperig hoofd in onze thee roeren, komt het eerste nieuws van die dag onze huiskamer binnen.
Vaak leiden de onderwerpen van het nieuws tot aanknopingspunten tot een kort gesprek of voorzie ik het nieuws van moederlijk commentaar.
Als moeder heb ik toch de neiging om het nieuws naar onze eigen normen en waarden te vertalen of ben ik nieuwsgierig hoe mijn kinderen zelf over bepaalde onderwerpen denken.
Helaas ben ik s'ochtend vroeg vaak de enige aan tafel die wat enthousiasme op kan brengen in mijn dappere poging tot gesprek.
Mijn tafelgenoten kijken mij moeizaam vanaf de overkant van de tafel aan. Zucht, kreun en een onverstaanbaar gemompel, voorzien van een niet te harden ochtendlucht, komt mij tegemoet.
De jongste telg is wat gevoeliger aangelegd en kan mijn worsteling tot gesprek niet langer aanzien en doet een dappere poging om mij te ondersteunen.
De nieuwsreporter van het Jeugdjournaal leest voor; Uit onderzoek is gebleken dat jongeren tussen de 10 en 12 jaar te weinig praten over seksualiteit. Jongeren willen in de eerste plaats het liefst met hun ouders over seksualiteit praten en in de tweede plaats op school en met leeftijdsgenootjes.
Voordat ik de woorden 'nou jongens.....' op mijn lippen kan vormen, krijg ik van mijn tafelgenoten enige dodelijke blikken toegeworpen. Wat nou? Het onderzoek zegt toch dat jullie er het liefst met jullie ouders over seksualiteit praten, dus barst maar los, waar willen jullie het over hebben? Wat weet je nog niet?
De jongste ziet de humor er wel van in en bedenkt ter plekke de meest genante woorden en vragen.
De twee andere tafelgenoten verslikken zich spontaan in hun thee en roepen het uit; Moeder, please!!!
De jongste telg en ik wisselen een blik van verstandhouding en voeren het gesprek nog wat meer op.
Zichtbaar geniet ik van het op stang jagen van mijn pubers. De jolige sfeer aan tafel wordt steeds uitgelatener. Tenminste, voor de jongste telg en ik dan. Mijn andere tafelgenoten lijken de uitgelaten stemming aan tafel niet zo erg te waarderen. Na menig dappere poging tot gesprek en discussie deze morgen was het enige commentaar wat ik los kon krijgen van mijn tafelgenoten; Moeder, wanneer word jij nou eens volwassen?
